De langdurige zorg is sinds de afschaffing van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) in 2015 en de komst van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) en de Wet langdurige zorg (Wlz) ingrijpend veranderd. Er liggen vier principes achter deze laatste hervormingen van de langdurige zorg: (1) nabijheid, (2) zelfredzaamheid, (3) wederkerigheid, en (4) integraliteit (Tonkens e.a., 2014). Nabijheid is de decentralisatie van zorg naar lokaal niveau, vanuit de opvatting dat gemeenten het best weten wat de behoeften van hun burgers zijn. Zelfredzaamheid betekent dat de overheid in toenemende mate verwacht dat burgers zo veel mogelijk zelf doen en zelf organiseren om in een ondersteuningsbehoefte te voorzien. Wederkerigheid weerspiegelt het participatieparadigma: burgers worden geacht zo veel mogelijk bij te dragen, oftewel iets terug te doen. Ook de verschuiving van formele naar informele zorg past hierin. Integraliteit is het ontschotten van en zorg dragen voor dwarsverbanden tussen beleidsterreinen. Deze principes beogen ‘zorg op maat’ te borgen, kostenbesparing te realiseren én actief burgerschap te bevorderen. Burgers met langdurige zorg- en ondersteuningsbehoeften ervaren dit echter niet in de praktijk.