Ouder worden met langdurige beperkingen wordt vaak in verband gebracht met gezondheidsklachten, zorg voor deze klachten en ondersteuning van zelfredzaamheid. Dit perspectief is heel beperkt: de persoon leeft met de beperkingen, en zorg en ondersteuning zouden gericht moeten zijn op het leven met de beperkingen zelf, in plaats van (alleen of voornamelijk) op de beperking. Het project ‘Dagboekverhalen over leven met langdurige beperkingen’ zet juist de levens van deze mensen centraal en onderzoekt wat persoonsgerichte zorg voor hen betekent. Centraal staat het leven van alledag, en de mate van impact van de beperking op de relatie met geliefden, vrienden en/of kinderen, het contact met medici of andere professionals, werk of vrije tijd. De ervaringen kunnen grappig of verdrietig zijn, pijnlijk of hilarisch.
