Corona heeft haar intrede gedaan. De maatschappij vervangt noodgedwongen zoveel mogelijk de fysieke ontmoetingen door digitaal samenkomen. Ook de supervisie, als specifieke vorm van begeleiden, moet onvermijdelijk de virtuele ruimte verkennen. In dit artikel een kleine fenomenologie van supervisie in de virtuele ruimte: over het toelaten van het besef verdwaald te zijn en over een zoektocht naar handvatten en richtingwijzers.