Het spel en de muzen bevatten een eigenaardige of zelfs geheimzinnige kracht. Ze brengen, zoals Huizinga (1938/2008) het omschrijft, de mens in vervoering. Wat zijn de argumenten om deze kracht aan te wakkeren in het serieuze werk van begeleidingskundig handelen met individuen, groepen en organisaties? Wat zijn de overwegingen om een dergelijke opdracht als belangrijk onderdeel op te nemen in het curriculum van de opleiding tot begeleidingskundige? Welke redenen rechtvaardigen de beslissing om deze vorm van muzisch onderzoek een plaats te geven in het afstudeertraject van de studenten, waarover ze een masterwaardige thesis moeten schrijven?