Binnen de kinderrevalidatie is cerebrale parese (CP) de meest voorkomende diagnose.1 In de internationaal aanvaarde definitie omvat CP: ‘een groep van blijvende aandoeningen in de ontwikkeling van houding en beweging, ontstaan voor de eerste verjaardag, die leiden tot beperkingen in dagelijkse activiteiten. De stoornissen worden toegeschreven aan een niet-progressief pathologisch proces dat de hersenen tijdens hun vroege ontwikkeling heeft beschadigd. De houdings- of bewegingsstoornis gaat vaak gepaard met stoornissen in het sensorische systeem, perceptie, cognitie, communicatie en gedrag, met epilepsie en met secundaire stoornissen van het spier-skeletstelsel.2 De prevalentie van CP in Nederland is rond de twee per 1.000 levend geboren kinderen.3 Circa 80% van de kinderen heeft een spastische cerebrale parese.4 Zoals blijkt uit de definitie zijn de gevolgen van de aandoening zeer divers.