‘Er zijn vele deuren die toegang geven tot Fantásië’, schreef Michael Ende in zijn kinderboek Die unendliche Geschichte, in het Nederlands vertaald als Het oneindige verhaal. Zijn vertelling, een modern sprookje, is een treffende illustratie van het grondidee van het invoegen van bestaande verhalen (zoals sprookjes en mythische vertellingen) in begeleidingstrajecten. In dit tijdschrift zijn meerdere artikelen van mijn hand verschenen waarin deze narratieve vorm van begeleiden is uitgewerkt aan de hand van een concreet verhaal, zoals het sprookje van Roodkapje, het Bijbelverhaal van de vader met twee zoons en het gedicht Het kind en ik van Martinus Nijhoff.
Wat nu zijn de methodische overwegingen die ten grondslag liggen aan deze vorm van begeleiden? Valt er, naast de beschrijving van concrete voorbeelden, ook in meer algemene zin iets te zeggen over deze werkwijze?