Goede voornemens? Die heeft Ramon niet. Of wel? Nou, vooruit dan maar: “Doorgaan op de weg die ik ben ingeslagen, want in 2022 had ik geen stress en had ik het gelijk goed naar mijn zin op de hogeschool. Dat wil ik in 2023 graag zo houden”, zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht.
Een paar maanden eerder was hij iets minder relaxt. De overstap van de havo naar het hbo baarde hem zorgen. “Ik ben geboren met een Congenitale Hernia Diafragmatica, dat is een gat in mijn middenrif waardoor mijn maag en darmen naar boven verschuiven. En op mijn vierde kwamen artsen erachter dat ik een bindweefselaandoening heb. Alles is bij mij heel slap: m’n botten, spieren en huid. Daardoor zit ik in een rolstoel en ik was heel benieuwd hoe docenten en medestudenten daarmee om zouden gaan.”
Vrienden
Op de havo zat hij in een veilige bubbel, zoals Ramon het zelf omschrijft. Die bubbel was Mytylschool de Brug in Rotterdam, een openbare school voor leerlingen met een lichamelijke beperking. “Daar hadden al mijn klasgenoten een aandoening. Ik wist dat dat op Hogeschool Rotterdam wel anders zou zijn. Accepteren ze me? Inmiddels ben ik dolblij dat ik het antwoord op die vraag weet. De docenten houden er rekening mee dat ik soms niet aan alles mee kan doen en met mijn medestudenten heb ik de grootste lol. Ook buiten school, want soms gaan we gezellig met z’n allen naar de kroeg of plannen we een uitje. Ik kan gerust zeggen dat ik een mooie groep vrienden heb gekregen. Door bij de hogeschool te gaan studeren, ben ik een compleet nieuw leven begonnen.”
(Artikel gaat verder onder de foto)
Terwijl het afgelopen zomer nog maar de vraag was of Ramon aan zijn studie kon beginnen. Zijn rug moest operatief worden rechtgezet en de nasleep daarvan was heftiger dan verwacht. De spierpijn was ondraaglijk, waardoor hij slechts tien minuten achter elkaar in zijn rolstoel kon zitten. “Toen heb ik met mijn zus en ouders overlegd of ik het wel moest gaan doen. Het was een optie om een jaar later te starten, maar ik had geen zin om al die tijd thuis te zitten.”
Samen met het thuisfront besloot Ramon tóch aan de lerarenopleiding Biologie te beginnen, in de wetenschap dat hij vaak goed zijn rust zou moeten pakken. “Mijn docenten speelden hier goed op in en ook mijn studiegenoten stonden altijd klaar om me te helpen. Gelukkig kreeg ik al snel goede medicijnen om de pijn te bestrijden en gaat het inmiddels prima.”
Op stage
In 2023 staat de eerste stage op het programma en Ramon kan niet wachten tot hij kan beginnen. “Ik vind biologie geweldig. Dat komt voor een deel door mijn persoonlijke situatie: waarom klopt mijn hart anders dan bij andere mensen? Waarom zit ik in een rolstoel en anderen niet? Maar verder ben ik ook gewoon een enorme dierenvriend. Mijn enthousiasme over het vak hoop ik over te brengen op de leerlingen. Het is natuurlijk de vraag hoe zij reageren op een leerkracht in een rolstoel, maar gezien de ervaringen in mijn eigen klas, komt dat wel goed.”
Een ideaalplaatje van een latere baan heeft de 18-jarige eerstejaars nog niet. Ramon ziet vanzelf wel wat er op zijn pad komt. “Aan de ene kant zou ik graag les willen geven op een school voor mensen met een beperking, zodat ik kan laten zien dat ook wij kunnen slagen op de arbeidsmarkt. Aan de andere lijkt het me ook mooi om les te geven op een ‘gewone’ school, zodat ik aan leerlingen zonder beperking kan laten zien wat mensen met een beperking in hun mars hebben.”