Na het afronden van zijn master Begeleidingskunde, merkte Elbert dat veel mensen binnen Hogeschool Rotterdam duiding nodig hadden rondom dit vak. Samen met lector Michiel de Ronde heeft hij geïnvesteerd om begeleidingskunde beter op de kaart te zetten. Inmiddels wordt het team van begeleidingskundigen geregeld gevraagd voor diverse trajecten. Elk traject start met een uitgebreide probleemverkenning, in dialoog met alle betrokkenen. “Wat heel belangrijk is als begeleidingskundige, is dat je aansluiting zoekt en een veilige zone creëert”, legt Elbert uit. In gesprekken worden de verschillende perspectieven op tafel gelegd. Daarmee komen ook de blinde vlekken en patronen naar boven. Elbert: “Elk mens en elk team draagt een patroon met zich mee. In een team krijg je al gauw een cultuurpatroon en die zijn soms heel hardnekkig. Ze zijn ergens ontstaan, dus je moet ook naar het verleden kijken”.
“Soms is de beste beweging stilstaan."
Participatief actieonderzoek
Na de verkenning wordt het probleem gezamenlijk onderzocht. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet volgens Elbert: “Er zijn wel zichtbare dingen, denk bijvoorbeeld aan conflicten of uitval, of perikelen rondom samenwerking. Je kunt op individueel, teamniveau of organisatieniveau verschijnselen zien, maar wat zit daar onder? De verkenning heeft daarmee heel duidelijk een onderzoekscomponent”. Elbert vergelijkt dat stadium met participatief actieonderzoek, dus met elkaar onderzoek doen, met als sleutelwoord vertraging. “Soms is de beste beweging stilstaan. Als begeleidingskundigen moeten we dan tegen de stroom in, zodat iedereen opnieuw kan kijken.” Die vertraging wekt soms weerstand op, waar Elbert een tegenreactie op heeft: “In de master zijn wij getraind om die weerstand te omarmen als materiaal. Want wat zegt die weerstand, welk verlangen zit daaronder?”.
Geen quick fix clubje
Elbert krijgt energie van samen met een team werken aan een oplossing. Maar soms krijgt hij te maken met andere verwachtingen: “Er wordt weleens een beroep op je gedaan met het idee dat ik binnenkom, een beetje kijk en interviews afneem en dan een presentatie doe over wat er aan de hand is”. Maar dat is niet de werkwijze van de begeleidingskundigen. “We zijn geen quick fix clubje. Thema’s als werkdruk, studentsucces, algemeen welzijn, diversiteit en inclusie spelen al jarenlang. Die zijn taai en complex en hebben onderhoud nodig. In de oplossing moet dan een structurele gedragsverandering zitten”.
Wil jij weten hoe begeleidingskunde kan helpen om patronen te doorbreken en complexe vraagstukken écht aan te pakken? Of heb jij de master afgerond en wil je ook aan de slag binnen de hogeschool? Neem contact op met Elbert Visser.