Ontmoeting 153 | Als we de toekomst niet kennen, moeten we de toekomst samen creëren

Beste Ron,

De afgelopen periode is een periode geweest vol onzekerheid. Een periode waarin ik als student in spanning moest afwachten hoe het met de mensen in mijn omgeving zou gaan en soms moeilijke beslissingen moest nemen om mijn veiligheid en die van anderen te waarborgen. 

In het gesprek met de minister van donderdag 7 mei zag ik een beeld van medestudenten die die onzekerheid zwaar aankaartten. Krijg ik nog wel een baan als ik straks afgestudeerd ben? Hoeveel vertraging ga ik oplopen? Hoe kan ik mij goed concentreren thuis? Hoe voorkom ik dat ik eenzaam word, mijn vrienden zich terugtrekken en contact vermijden uit angst en stress? Hoe voorkom ik dat ik nog verder in de schulden kom? Allemaal vragen die hard aankomen en waar ik geen antwoord op heb, maar graag wel zou willen hebben.

Ik hoop dan ook dat de gesprekken met de minister meer handvatten gegeven hebben om een beeld te krijgen van wat er achter de schermen speelt, bij mensen die ik op dit moment minder vaak spreek. 

Brandje blussen

Om naar een oplossing toe te werken moet je eerst vooruit kijken om niet verrast de worden. Zodat tijdens het blussen van het eerste brandje niet ergens anders een vuurhaard ontstaat. Vooruit kijken! Wat gaat de toekomst brengen en waar gaan wij met zijn allen heen?

Natuurlijk hoop ik dat de crisis waar wij ons in bevinden snel eindigt en wij allemaal onze studiegenoten, collega’s en vrienden weer kunnen zien zonder gebruik te maken van een beeld waarbij, als ik eerlijk ben, best veel emotie wegvalt. En wat is de impact van deze crisis op de toekomst gezien alle ontwikkelingen die nu in de samenleving plaatsvinden?

Dit zijn extreem zware en moeilijke vragen. Om te proberen deze vragen te beantwoorden heb ik met mijn collega’s van de CMR gekeken naar de mogelijke impact op lange termijn en daar scenario’s voor ontwikkeld. Daarbij ontdekte ik dat er eigenlijk meer onzekerheden ontstaan dan dat je kunt wegnemen. Je kunt er wel beter op anticiperen. Ik denk dat wij dat ook zeker moeten doen: ons voorbereiden op de toekomst, kijken wat de mogelijkheden zijn en ons best doen om de onzekerheid van studenten en medewerkers zoveel mogelijk weg te halen, zodat de impact niet te groot wordt.

Dit is niet een vraagstuk dat jij en ik samen kunnen op lossen, maar iets waar wij met zijn allen over moeten nadenken. Samenwerking kan immers tot prachtige dingen leiden.

Hartelijke groet,

Kevin Leentfaar, voorzitter Centrale Medezeggenschapsraad

 

Dag Kevin,

Je spreekt wat cryptisch in je eerste zinnen, namelijk dat je moeilijke beslissingen hebt moeten nemen, uit oogpunt van veiligheid voor jou en je naasten. Ik hoop zeer dat die beslissingen goed uitgepakt hebben. Het illustreert de kern van wat ons overkomt: het raakt ons allemaal, zakelijk en thuis.

Ik was erg onder de indruk van de volwassenheid en openheid waarmee onze studenten deze week met de minister spraken over hun situatie. Wat me vooral trof is de onzekerheid in het hier en nu én over de toekomst. Ook dat iedereen zijn of haar eigen perspectief bedreigd ziet, zoals de student die het betreurt dat hij de eindexamenexpositie van Willem de Kooning gaat missen, of de Maritiem Officier in spe die een toekomst voor zich zag (ziet?) van kapitein op een cruiseschip. Wat door de ziel sneed waren de verhalen over eenzaamheid en gebrek aan structuur. Wat mijn onderwijshart goed deed, was dat ik zag dat iedereen terug verlangt naar school…

Joy Division

Ik wil me niet mengen in het debat dat gaande is over de 60-min-samenleving (ik ben tenslotte belanghebbende😉), maar deze gesprekken met jonge mensen sterken mij in mijn opvatting dat jouw generatie een sterkere stem verdient in het debat. Als één groep meer aandacht en meer perspectief verdient, dan is het onze jeugd. Ik zeg dat als bestuurder van de hogeschool, ik zeg dat als vader.

Er is niets zo erg als dat de jeugd in een samenleving haar perspectief verliest. Ik heb zelf een beetje in zo’n situatie gezeten in de jaren 80, met haar forse werkeloosheidscijfers. We cultiveerden het ‘no-future-gevoel’ door in het zwart te lopen en naar sombere muziek te luisteren als die van Joy Division, maar goed was het niet. Voor mijn generatie is het wel goed gekomen overigens. We hebben weer een nieuw perspectief gevonden. En zie waar ik nu sta: nog steeds vaak in het zwart gekleed, maar inmiddels in een bevoorrechte positie.

Niemand weet nu wat onze toekomst gaat zijn. Iemand die daar heel stellig over spreekt, wantrouw ik. Hoe we op de meer korte termijn iets meer open hopen te gaan, dat weten we wel. We gaan onze werkplaatsen, laboratoria en oefenruimtes binnenkort openen voor afstudeer-gerelateerde activiteiten. Ik hoop dat we in juni (vroeg in juni, anders komt er druk te staan op de vakantie) daar ook onderwijs in dergelijke ruimtes aan kunnen koppelen en toetsen kunnen organiseren. En ik hoop dat we in september meer ruimte krijgen voor één-op-één gesprekken met studenten over hun studievoortgang (ik maak me zorgen over studenten die we kwijt raken) en kleinschalige ontmoetingen kunnen organiseren voor de nieuwe eerstejaars, zodat zij zich verbonden gaan voelen met onze hogeschool.

Maar wat onze toekomst gaat worden op de wat langere termijn, als land, als hogeschool, niemand weet dat precies. Omdat we namelijk de effecten van deze crisis nog niet precies kennen. Maar ook omdat we goed moeten evalueren wat het onderwijs van nu ons brengt én waar we de tekortkomingen ervaren.

Nieuwe Hogeschool Rotterdam

Als je de toekomst niet kent, moet je hem samen creëren. Ik was erg blij met de scenario’s voor die toekomst, die jullie vanuit de CMR hebben opgesteld. Die scenario’s nodigen uit de toekomst te doordenken en ik hoop dat we dat inderdaad samen gaan doen, zoals je zegt. En ik weet zeker dat we dan weer een perspectief gaan vinden. Waarom ik daar zo zeker van ben? Omdat we met zijn allen de afgelopen twee maanden hebben laten zien dat we veerkracht hebben. Heeft indruk op me gemaakt. Als we die veerkracht koppelen aan het doordenken van wat we niet meer kwijt willen van het normaal van nu én wat we missen van het normaal van vroeger, maken we samen die nieuwe Hogeschool Rotterdam.

Groeten, Ron