Ontmoeting 181 | Beste student van Hogeschool Rotterdam...

Beste student van Hogeschool Rotterdam,

Terugblikkend op 2021 weet ik eerlijk gezegd niet waar ik moet beginnen. Er is afgelopen jaar zo ontzettend veel gebeurd, dat het een beetje begint te duizelen als je het allemaal op een rijtje zet. En het venijn lijkt in de staart te zitten. Op weg naar de vakantie gingen de sportscholen en kroegen weer dicht. Er is een enorm verlangen onder jonge mensen hun wereld groter te maken. De samenleving dwingt deze generatie hun wereld te verkleinen. Ik krijg dat beeld van die somber kijkende student, in een wat rommelige studentenkamer, met dat onopgemaakte bed, maar niet uit mijn hoofd. “Meneer, ik ben gewoon eenzaam.”

Het eerste wat in me opkomt, is mijn respect voor hoe jij en je medestudenten zijn omgegaan met de soms onzekere situatie waarin we ons nog steeds bevinden. Uiteraard ieder op een eigen manier, maar als ik zie hoe jullie de schouders eronder zetten; respect. Ook is het mooi om te merken dat sommige studenten, zoals de student die ik sprak, zich kwetsbaar op durven te stellen door kenbaar te maken dát ze het moeilijk hebben en hulp kunnen gebruiken. Ook hiervoor: respect. Dat is waar de hogeschool voor staat: een veilig dorp in die grote stad, noem ik de hogeschool wel eens.

Heel even leek het erop dat onze hoop en het verlangen naar een weer normalere situatie bewaarheid zouden worden. Onze gebouwen stroomden ouderwets vol en we konden elkaar recht in de ogen aankijken, zonder dat die ogen boven een mondkapje uitstaken. Dat gaf een geweldig gevoel. Helaas waren we snel weer genoodzaakt enkele coronamaatregelen aan te scherpen in onze gebouwen. Ik ben blij dat onze deuren in ieder geval open konden blijven en jij en je studiegenoten fysiek onderwijs konden krijgen.

We hebben het elkaar niet altijd even gemakkelijk gemaakt. De samenleving en dus ook de hogeschool heeft jullie regels opgelegd, die niet altijd begrepen werden. Ik moet eerlijk zijn. Ik snapte ook wel dat niet iedereen de logica van kabinetsmaatregelen snapte, om het zo maar eens te zeggen. De bereidheid in de samenleving om je aan de regels te houden liep daarom, én omdat we het gewoon zat zijn, op enig moment terug. Dus ook bij ons. Daardoor hebben we ons net wat strenger op moeten stellen dan ons lief is. Ik heb het gevoel dat de meeste van jullie dat wel begrijpen. In ieder geval, dat hoop ik.

Met de aangescherpte maatregelen heb je buiten de muren van de hogeschool uiteraard ook te maken. Dat valt niet mee, zeker gezien de maatregelen die zaterdag 18 december zijn afgekondigd. Ik begrijp dat dit impact heeft en ik ben diep geraakt door verhalen over jongeren die in een depressie zijn geraakt en zelfs suïcidale neigingen hebben gekregen door het teruggetrokken leven dat ze nu moeten leven. Maar liefst 47 procent van de jongeren heeft aangegeven dat de coronacrisis hun leven heel negatief of negatief heeft beïnvloed. Durf het bespreekbaar te maken, laat je helpen.

Soms geven me die getallen me een wat een machteloos gevoel, maar als bestuursvoorzitter van jullie hogeschool blijf ik daar natuurlijk niet in hangen. Dat is mijn taak niet. Mijn taak is om het voor jullie op te nemen. Zo heb ik aan de landelijke tafels gepleit dat het onderwijs zoveel mogelijk open en voor iedereen toegankelijk blijft. En dat toegangsmaatregelen slechts als uiterste redmiddel van het onderwijs onderzocht worden. Daarnaast heb ik richting de politiek geopperd dat studenten een jaar studiefinanciering terug moeten krijgen. We hebben net in het regeerakkoord kunnen lezen dat het leenstelsel wordt afgeschaft. Daar gaan jullie weinig van profiteren, reden te meer dat de politiek mijn signaal serieus moet nemen en jullie als het ware een jaar van je leven teruggeeft, in de vorm van compensatie van collegegeld en meer studiefinanciering. Jullie hebben het recht de solidariteit van de samenleving te voelen.

Ook hebben we in de bestaande regels gekeken of het mogelijk is om een extra toetskans te krijgen, voor het geval je vanwege corona een toets of een herkansing hebt moeten missen. Dat is gelukt. Maar ook wij bestuurders zijn mensen en hebben moeten improviseren. Dus als we iets over het hoofd hebben gezien of anders hadden kunnen doen; laat het me weten. Het is in ieder geval prettig om in de Nationale Studenten Enquête (NSE) terug te lezen dat jij en je medestudenten de inzet van onze docenten zeer gewaardeerd hebben. We doen er vanzelfsprekend alles aan om dat zo te houden.

Ook in de stad waar je studeert is veel gebeurd. In november stond het centrum zelfs in brand tijdens heftige rellen. Binnen de muren van de hogeschool liepen de spanningen eveneens soms op. We zijn tenslotte een afspiegeling van de maatschappij, dus hebben we ook te maken met thema’s die gepaard kunnen gaan met hevige emoties. Wel of niet vaccineren en racisme zijn twee voorbeelden die kenmerkend zijn voor het afgelopen jaar. Ik heb duidelijk stelling willen nemen in wat we genoemd hebben het racisme-debat. Ik heb racisme eveneens een pandemie genoemd die we de kop in moeten drukken. Hogeschool Rotterdam is er voor iedereen.

Want ik wil dat je weet dat je daar bij ons áltijd over kan en mag spreken. Iedereen heeft recht op zijn of haar eigen visie en mening, dat maakt onze hogeschool juist zo bijzonder, vind ik. Zo kreeg ik een brief van een docente die zich niet wil laten vaccineren. Alleen al dat gegeven gaf haar een onveilig gevoel, omdat ze vreesde buitengesloten te worden. Uiteindelijk hebben we met elkaar om de tafel gezeten en een heel prettig gesprek gevoerd. We zijn het niet helemaal eens geworden, maar toch, praten helpt. Praten leidt tot wederzijds begrip. Iets wat we heel goed kunnen gebruiken in een samenleving die het vaak heeft over ik, ik en nog eens ik, terwijl we het in mijn ogen veel meer over wij zouden moeten willen hebben. Dus zoek contact met slc’ers, decanen, klasgenoten et cetera om je hart te luchten, om je verhaal te doen, om je zorgen te delen. Als we daar als hogeschool niet voldoende mee helpen, laat het me dan alsjeblieft weten. Mijn (in deze tijd even digitale) deur staat altijd open, voor iedereen. Dus ook voor jou.

Jongeren, zo laten studies zien, hebben vaak wat minder vertrouwen in de instituties van de maatschappij, met name de overheid. Dat is begrijpelijk, maar ook zorgelijk. Ik vind zelf dat we die zorg niet bij jullie jongeren moeten neerleggen, maar bij de mensen die verantwoordelijk zijn voor die instituties. Politici moeten zich gedragen en elkaar niet voor rotte vis uitmaken. Politici moeten blijk geven van het feit dat ze naast onze jeugd staan. En Hogeschool Rotterdam moet datzelfde doen: naast haar studenten staan en er alles aan doen om er te zijn voor haar studenten. Ik weet dat het overgrote deel van mijn collega’s er zo in zit en altijd bereid is te helpen. Maak daar gebruik van!

Het klinkt misschien wat vreemd en geforceerd, maar een periode als deze kan jou ook sterker maken. Het is lang geleden, maar ik ben ook jong geweest en mijn tegenslagen van toen hebben mij gevormd en mij de persoon gemaakt die ik nu ben. Je leert nu als geen ander hoe het is om met tegenslagen om te gaan. Vóór de coronacrisis werd wel eens geroepen dat het de jongeren van nu veel te gemakkelijk wordt gemaakt. Nou, als één groep het de afgelopen anderhalf jaar voor de kiezen heeft gehad, dan is het wel onze jeugd. Zoals ik eerder al zei, in een tijd dat je jouw wereld groter wilt maken, word je gedwongen jouw wereld kleiner te maken. En als één groep de afgelopen anderhalf jaar heeft getoond wat weerbaarheid is, is dat jouw generatie. Ik ben ervan overtuigd dat je daar de rest van je leven profijt van zal hebben. Heb je nu niet veel aan, maar denk daar later nog eens aan terug.

Zo tegen het einde van 2021 snakken we wederom naar een nieuw jaar waarin de wereld open gaat en aan jouw voeten ligt. Sinds zaterdag ligt dat moment weer net wat verder weg en moeten we ook eerlijk zijn. Ik denk niet dat dat al in januari gaat gebeuren; maar dat de wereld zich weer gaat openen, daar zijn alle deskundigen het over eens. Dat verdienen jij en je medestudenten. Dat verdienen alle jongeren. Ik hoop met je mee en wens je het allerbeste voor 2022.

Met vriendelijke groet,

Ron Bormans
Voorzitter van het College van Bestuur
Hogeschool Rotterdam